Pinkpop

Wat is rock ’n roll? Rock ’n roll is rebellie. Dat is Elvis die maar voor de helft gefilmd wordt omdat zijn swingende benen meisjesharten sneller doen kloppen. Dat is de Beatles die met “lange haren” de wereld veroveren en dat ben ik die ingaat tegen de muzieksmaak van mijn ouwelui.

Mijn dag kon niet meer stuk toen mijn vader de door mij aangeschafte plaat van Pink Floyd aanmerkte als kattengejank. Dat was het teken. Ik ben op de goede weg en kocht meer platen in de hoop op vernietigende woorden van paps, die niet verder kwam dan Pussycat en George Baker. En toen mijn aankopen niet meer op neerbuigende recensies konden rekenen vroeg ik mijn ouders of ik naar een popfestival mocht. Met een vriendin van school wilde ik de hele dag in het gras gaan hangen om te kijken naar wat bands. Mijn ouders snapten er niets van. “Wat moet je daar toch de hele dag doen” en wederom zag ik mijzelf als de belichaming van rock ’n roll. Want wat een dag was het. The Pogues, The Red Hot Chili Peppers, Sinead O’Connor en de eerste aanraking van vrouwenborsten! Dit was walhalla. Dit was Pinkpop.

Omdat een treinreis naar het verre zuiden wel erg rock ’n roll was, hadden mijn ouders zich bereid getoond mij en een vriendin van school te brengen en te halen. En daar kwam ik dan rond elven ’s avonds aangelopen met de grootste smile van de wereld. Ik was onoverwinnelijk. Ik was ‘the man’. En met mij natuurlijk nog vele anderen. Je zag mijn moeder vertwijfeld tussen de bosjes kijken richting het festivalterrein; wat is daar in hemelsnaam gebeurd?

Vervolgens komt het kringgesprek. Want voor wie het nog niet weet, het eerste wat je leert naast piesen, poepen en vreten is het kringgesprek. Dat begint al op de kleuterschool maar ook nu mag ik nog steeds tegen collegae op maandagochtend vertellen hoe mijn weekend was. En dat vroegen mijn klasgenoten toen ook. Hoe was het? En ik maakte de stofwolken die opstegen bij de Pogues tot wervelwinden. De Peppers werden door mij omschreven als echt niet van deze planeet en uiteraard werden de borsten van de ‘een vriendin op school’ iets groter voorgesteld dan ze in werkelijkheid waren. En zo ging dat vele jaren door. Iedere dinsdag na Pinkpop kwam ik met heroïsche verhalen thuis over de Black Crowes die ’s ochtends het veld wakker moesten maken, over het dampende festijn dat Mano Negra bracht en de barbaar Marc Almond die het presteerde om zonder gitarist op een podium te verschijnen. Telkens hing men aan mijn lippen en probeerde mijn moeder te achterhalen wat het toch was dat ik met vijftigduizend man de hele dag op een grasveld wilde doorbrengen.

Tot het moment dat Pinkpop op televisie verscheen. Tot Pinkpop een nationaal evenement werd dat op grootbeeldschermen wordt uitgezonden in de kroeg. De eerste jaren was nog leuk. Want Eddie Vedder live van de kraan zien springen op twee meter afstand is toch leuker dan het hangend in de bank te aanschouwen. En als je met een vriendin van school op tv gesignaleerd wordt door je ouders zijn ze niet eens verontrust over of je het wel veilig doet. Nee, ze zijn trots en vinden het ineens wel leuk dat Pinkpop. Ze gaan er zelfs voor zitten. En daar ging het fout met Pinkpop. Ouders die het leuk vinden. Ik weet nog dat ik met een hanenkam thuiskwam om de boel eens flink op te schudden. Het enige wat mijn moeder zei was: leuk. Staat je goed. En dat is dus niet rock ’n roll. Dus als mensen vragen: “Ga je mee naar Pinkpop?”, zeg ik “Nee, ik kijk het dit jaar wel op tv”. Krijg ik er ook nog backstage interviews bij.

Jan Smeets, listen to me. Haal die schijtcamera’s weg! Ik wil niet weten hoe het er backstage aan toe gaat. Dat moet een vaag rock ’n roll mysterie blijven waar champagne vloeit en artiesten worden afgezogen door twee wijven tegelijk! En dan kunnen ook de bezoekers zich weer de happy few wanen. Dan hebben ze de dinsdag na Pinkpop weer wat te vertellen. Dan kunnen ze van dat regenbuitje weer een modderpoel maken en kan het wel zo zijn dat Wealthy Beggar goed was. Zolang Pinkpop wordt uitgemolken en uitgesmeerd op tv met fokking Dolf Jansen en opperlimburger Marco Roelofs zal het nooit wat worden. En als je dat doet wil ik graag een backstagepas krijgen voor mijn gratis advies. Kan ik eindelijk weer thuis komen met een rock ’n roll verhaal.