Bronsgedrag

Ik moet bij deze bekennen soms wel eens last te hebben van overdreven bronsgedrag. Machoïsme en haantjesgedrag zijn ook mij niet vreemd. Meestal openbaart dit zich in het niets doen naast de dansvloer. Waar in de natuur mannetjes de meest belachelijke capriolen uithalen om de vrouwtjes te lokken, daar wil de mensheid en met name de man, zich uitsloven door het uitermate onbeweeglijk stilstaan aan de zijkant van een overvolle dansvloer. Ook ik heb daar mijn niet-porties aan bijgedragen. Nog steeds is mijn onderbewustzijn in de veronderstelling dat het naast de dansvloer nippen aan je biertje een ontzettende indruk maakt op vrouwen.

Het beste bronsgedrag van de homo sapiens valt te spotten op het fenomeen kermis. Waar vrouwen verkrampt het stuur van een botsauto vasthouden, daar willen de mannetjesexemplaren nog wel eens nonchalant (met één hand) laten zien wat voor een onverschrokken botsautobestuurders zij wel niet zijn. En schijnbaar sorteert het nog enig effect ook, want de dames staan zich in hordes te vergapen aan de Jos Verstappens in hun botsbolides. Pal naast die auto’s staat dan meestal de boksbal alwaar de echte mail-chauvinist-pig met ontblote bovenarmen een mep geeft om het territorium af te bakenen. Daar doe ik dus niet aan mee.

Wel heb ik ooit getracht een meisje te imponeren bij een schiettent. De schiettent is dé ultieme lokatie voor het tonen van je mannelijkheid. De buks als het verlengde van het geslachtsdeel en als je binnen tien schoten raak schiet, een foto als bewijs. Nadeel voor mij bij dit haantjesgedrag was, dat ik nog nooit zo’n ding in mijn handen had mogen vasthouden. De enige ervaring die ik had met een buks was de buurman die mijn voetbal lek schoot. Daar heeft de man geen foto mee gewonnen maar het beeld staat nu nog op mijn netvlies gebrand.

Ik zou wel even voor mijn meisje een leuke foto schieten. Mooie woordspeling, alleen wilde het geweer niet echt meewerken. Waarschijnlijk expres verkeerd afgesteld. Dat hoorde je wel vaker, dat er bij dat soort schiettenten bewust met het materiaal gesjoemeld is. Want natuurlijk geeft de stoere man bij falen het materiaal de schuld.

Naast mij stond een patser eerste klas. Plakplaatjes op de armen met naast hem een dame die behangen was met goud en voorzien van een platinablond kapsel. Of het kogel 1 of 2 was weet ik niet meer, maar mijn buurman was al in het bezit van een foto nog voor het eerste salvo was gelost. Hij schoot rustig door en zowaar, enkele schoten later, kwam daar de tweede polaroid uit de schiettent tevoorschijn. En op die foto stond naast de man een klungelende nietsnut met ook een buks.

Op de foto kon je echter niet zien dat ik aan het misschieten was. Eigenlijk zag het er best wel stoer uit. De man was de beroerdste niet en gaf de foto met een laconiek gebaar aan mij. “Hier”, zei die, “heb je ook iets leuks voor thuis” en hij lachte zijn gouden kronen bloot. Bij het overhandigen van de foto keek ik snel of mijn meisje de actie had gezien. Lichtelijk ongeïnteresseerd stond ze te kijken naar de botsauto’s enkele meters verderop. Nee, ze had niks gezien. Met gepaste trots overhandigde ik haar de foto met daarop het bewijs van mijn mannelijkheid. Ik met buks die raak schiet in de roos. Tot op de dag van vandaag denkt ze dat ik daadwerkelijk een held ben met pistolen en geweren. Niet geschoten is dus niet altijd mis.

Maar echt raak was het ook niet, want een week na mijn actie ging ze ervandoor met een gozer die hoogstwaarschijnlijk bij de boksbal, de meter in het rood doet slaan. Sindsdien beperk ik mijn bronsgedrag tot het professioneel niets doen aan de zijkant van de dansvloer.