Voetbal

Voetbal kijk ik niet in een kroeg. Wegens geluksfactoromstandigheden. De laatste keer dat ik in een horecagelegenheid naar een wedstrijd keek verloor Nederland niet alleen met penalty’s, maar kwam ik ook in het bezit van een strafblad. Want ja, je verdrinkt je verdriet en dan wil je nog wel eens baldadig worden. Hoewel baldadig niet het juiste woord is. Je kunt beter spreken van dom, achterlijk en gespeend van elke vorm van Pavlov. Normaliter pis ik namelijk nóóit tegen de voorgevel aan van de Hema. Dat doe ik meestal, net als de rest, in het straatje náást de Hema. Alleen die avond kende ik geen maat in mijn verdriet en besloot ik de glanzende voordeuren van een nog mooiere coating te voorzien. Totdat dus die politieauto zich zachtjes parkeerde tegen mijn kuiten.

Ontkennen heeft geen zin. Als je met je plasser in de hand staat en de damp nog van de ruit afslaat, dan moet je niet gaan roepen; it wasn’t me. Dan erken je de nederlaag. En geef je netjes je naam en adres op. Maar ook daarin was ik niet netjes. Aangezien ik net verhuisd was kon ik ongezien mijn ouwe adres opgeven en ontsnappen aan de mazen van de wet. Want ja, die enveloppen met aanmaningen heb ik nooit gezien edelachtbare.

Ga echter nooit samenwonen als je nog een rekening hebt openstaan bij vrouwe justitia. Op het moment dat ik dacht mijn vriendin de nodige affectie te tonen door samen onder een dak te gaan wonen, viel er een briefje in de bus namens de koningin. Of ik twee jaar na dato alsnog wilde betalen voor mijn wildplasactie. Gemakshalve was de rente erbij opgeteld en de boete tussentijds verdubbeld, dus die kleine boodschap van toen was nu moeilijk te brengen bij de verse verloofde.

Je hebt een kerel met strafblad. Hij heb lopen zwaaien met zijn piemel omdat het Nederlands elftal verloren had. Sindsdien vindt mijn vriendin het beter voor me als ik niet in een kroeg ga kijken. En geluksfactorhalve is de kans ook groter dat onze jongens doorgaan. Ja, elk nadeel heb z’n voordeel.