De trip van Malta

Eens in de zoveel tijd krijg ik post van Simone die nu al weer meer dan twee jaar in India op zoek is naar zichzelf. Een van de brieven die ik kreeg was vergezeld van een in stevig cellofaan verpakt aantal LSD-tripjes. In haar schrijven vertelde Simone me dat de bijgevoegde twee vierkante centimeter goed genoeg was voor negen geweldige ervaringen. Het beste was volgens haar het spul in te nemen in een natuurrijke omgeving. Aangezien ik enkele weken later low-budget naar Malta zou gaan met vriend Menno, leek het me een leuk idee om het aangename met het aangename te combineren en de LSD het vliegtuig in te smokkelen. Mij kon je niet wijs maken dat hasjhonden ook getraind zijn in het opsporen van papertrips. Bij het inchecken op Schiphol was ik de koelheid zelve. In Valetta aangekomen was het feit dat ik professioneel drugskoerier was, ik was immers niet gepakt, al reden genoeg om in een halve trip te belanden.

De eerste dagen was het vooral plannen maken. We stippelden een mooie wandelroute uit die ons zou voeren langs een eeuwenoud fort, gehavende bunkers uit de tweede wereldoorlog, om de trip te besluiten met een verblijf aan de waterkant. Met achter ons de stijl oplopende kliffen van Malta was de werking van de LSD misschien zo goed, dat ik hallucinerend in staat was de Italiaanse kust te zien. Ik zou namelijk als proefkonijn dienen terwijl Menno me in de gaten hield. We wisten niet wat voor werking de drugs zouden hebben en dus was het fijn als een van ons tweëen bij zijn positieven was.

De dag van de grote trip hadden we eerst nog een uurtje in de zon liggen bakken. We hadden het thuisfront beloofd bruin terug te komen. Het moment was daar dat ik het spul inslikte. Simone had in haar schrijven verteld dat het na een klein uurtje zou beginnen te werken maar ze was vergeten te vermelden hoe je het moest innemen. We gingen ervan uit dat het net zo was als met paddestoelen dus slikte ik het ineens door. Met onze wandelschoenen aan togen we richting het eeuwenoude fort dat we volgens de planning in een klein uurtje zouden moeten bereiken. Tegen die tijd zou ik de andere verrassende kant van Malta moeten zien maar er gebeurde niets.

“Voel je al iets?”, vroeg Menno en op mijn ontkennende antwoord besloten we richting de bunkers te gaan. Het kleine uurtje van Simone zouden we dan wel ruim moeten nemen. Bij de ruïnes van de tweede wereldoorlog aangekomen kwamen we tot de conclusie dat het spul niet werkte. We waren al bijna twee uur op weg, werden al aardig bruin in de snikhete zon en besloten dan maar natural high te worden van het uitzicht op het water. Eenmaal totaal afgesloten van de buitenwereld, zittend op een rotsje en luisterend naar het klotsen van de zee tegen de stenen, wisten we zeker dat of de LSD niet werkte, of ik had het verkeerd ingenomen. Stomme Simone, waarom schreef ze dan ook niet hoe je het moest gebruiken?

Na bijna vier uur in de Maltezer zon te hebben gelopen kwamen we aan in ons appartementje. We staakten het drugsexperiment om even lekker ontspannen te kijken naar de Oprah Winfrey Show. Omdat we die middag niets gegeten en gedronken hadden deden we een aanval op de ruim gevulde koelkast. Met elk een zak chips en een fles cola in de handen, keken we naar een interview met een filmster die schijnbaar een nieuwe film uit had die gepromoot moest worden.

Ineens begon mijn maag vreemde kuren te vertonen. Het beeld van Oprah was niet meer zoals ik het kende en dat was niet vanwege de slechte ontvangst. “Volgens mij begint het te werken Menno”. Ik liep door de kamer om te kijken of ik nog meer dingen zag die niet strookten met de werkelijkheid. Ik voelde mijn benen haast niet meer en bij de deur aangekomen wist ik zeker dat de LSD begonnen was mij in hogere sferen te brengen. “Ik voel me heel raar en die deur klopt ook niet! Het is net die deur die ze hebben bij Sjakie en de Chocoladefabriek. Dat als je er naar toe loopt, dat ie dan ineen keer heel klein is”. Menno kwam kijken en kwam tot dezelfde conclusie. Ook hij voelde zich raar. “Hoe kan dat nou?”, riep ik nog. “Je hebt het spul niet eens op”. “Toch is het zo”. Ook Menno verbaasde zich over de kleuren van het scherm en voelde zich niet al te best. Vermoeid maar vooral verbaasd vielen we binnen vijf minuten in slaap en hebben beiden heel vreemd gedroomd.

‘s Avonds in de bar vertelden we ons vreemde avontuur aan de buurman. De man keek ons nog eens diep in de ogen aan, zette het vervolgens op een lachen om tot de conclusie te komen die wij ook hadden kunnen bedenken. “Dat”, zei hij zijn lachtranen bedwingend, “dat is nu een zonnesteek!”.