Standbeeld

In een vorig leven, zoals daar ook zijn de verre verledens en af en toe de blauwe maandagen, heb ik een vriendinnetje gehad dat op de kunstacademie zat. Al van kinds af aan was ze creatief in de weer met potlood en papier en het was dan ook onvermijdelijk dat zij een poging zou wagen toegelaten te worden op de academie. In de periode dat ik iets met haar kreeg was ze net begonnen en tegen de tijd dat ik besloot de relatie te be‘indigen was ze net klaar en stond op het punt te ontdekken hoe de wereld er uit ziet voor een pas afgestudeerd kunstenares.

Gedurende die periode heb ik uiteraard haar werk gevolgd. Niet dat er al sprake was van extreem verschillende periodes in haar werk, maar ik heb het wel zien groeien tot wat het was toen onze geschiedenis samen afliep. In haar latere periode, zeg maar het eindexamenjaar, heeft ze het beeldhouwen ontdekt. Mijn broer noemt de kunstacademie altijd smalend de vingerverf-en kleischool en dit keer moest ik hem gelijk geven.

Dat hele laatste jaar heb ik haar zien kleien en de keren dat er een schets uit haar potlood kwam, was dat om een proefdruk te maken voor wat later een beeldhouwwerk moest worden. Omdat je bij de eindexamenexpositie altijd vlammend uit de hoek moest komen had ze bedacht om een menselijke sculptuur te kleien op ware grootte. Naar het model hoefde ze niet lang te zoeken. Omdat ik dankzij een baan in de horeca overdag zeeën van tijd had, mocht ik model staan.

Voor de gelegenheid had ze zichzelf op de academie een lokaal toegeëigend zodat ik in alle rust in mijn blootje kon poseren. Ze wist niet exact hoe ze me als beeld wilde neerzetten dus mocht ik in alle houdingen gaan staan en zitten totdat ze iets van haar gading zag. Vervolgens zou er dan gekeken worden of ik de houding wel een week kon volhouden en na een halve dag had ze haar beeld gezien en kon ik mijn positie innemen.

Ik lag erbij alsof ik met een glas aan mijn oor gedrukt, aan de grond aan het luisteren was naar wat de onderburen aan het uitspoken waren. Mijn kont werd daarbij fier in de lucht gestoken en mijn geslachtsdeel kreeg door mijn licht gestrekte benen ook de volle aandacht en werd met het beeld vereeuwigd.

Het was die winter erg koud en omdat poseren dan niet een echt aangename bezigheid is, had ze een straalkacheltje voor me geregeld. Dat hoort schijnbaar bij het model staan maar voor mij hoefde het liever niet. Dankzij de fijne houding waarin ik mij bevond was mijn sluitspier al snel schraal van de hitte geworden. Als ik het kacheltje elders plaatste verbrandde het zowat de haren op mijn hoofd en wanneer het nog verder weg werd geplaatst had het geen effect meer.

Na een week zwoegen van haar zijde en stilzitten van mijn kant was het af en kon het in de oven om gebakken te worden. Drie maanden later stond het beeld op de expositie en kon iedereen zich een beeld vormen van mijn geslachtsdeel met bijbehorende zak omdat ze die ook vakkundig vormgegeven had. Mijn toenmalige schoonvader heeft het ook gezien. Hij vond me al niet leuk omdat ik met zijn dochter ging, maar hier stond toch echt het bewijs dat er veel meer gaande was dan alleen maar zoenen. Het maakte zijn sympathie voor mij niet echt groter. De opluchting zal bij hem ook wel erg groot zijn geweest toen hij hoorde dat onze relatie over was.

Het beeld kon natuurlijk daar niet blijven staan. Na afloop werd je geacht het werk mee naar huis te nemen tenzij iemand het wil kopen uiteraard. Niet dat iemand enige interesse toonde in de sculptuur van mij overigens. Haar ouders waren gelukkig in het bezit van een grote tuin en haar moeder stelde voor om het daar zolang te plaatsen.
Nu is deze geschiedenis alweer van een aantal jaren geleden en misschien is het beeld allang bij een andere eigenaar, maar bedacht ik mij van de week: als het niet zo is dan heeft mijn ex-schoonvader nog enkele jaren elke ochtend kunnen genieten van het aanzien van mijn ballen.