Sjendie

In mijn herinnering was ik zes of zeven jaar toen ik samen met mijn broers verkleed als Smurf naar het carnavalsfeest in het dorpshuis ging. Wekenlang had mijn moeder zich uitgesloofd achter de naaimachine om ons zoveel mogelijk op smurfen te doen lijken. We hadden een witte broek met kussenvulsel gevuld om ons echte smurfenbenen te geven en op de billen een blauw piepschuim bolletje. Ons Smurfje. Met blauwe t-shirts en een bij de feestwinkel aangeschaft smurfenmasker was het plaatje compleet op onze mutsen na. Ook deze werden door mijn moeder vakkundig van een vulling voorzien en gedrieën stalen we de show op het feest en wonnen zowaar de hoofdprijs: tien gulden de man.

In de daarop volgende zomer nam ik deel aan het door het jeugdwerk georganiseerde talentenjachtje. Twintig jaar geleden was dat nog een ware happening en werden er dansjes gedaan en toneelstukjes opgevoerd in plaats van de nu gebruikelijke playback-acts. Madonna en Michael Jackson hadden hun intrede nog niet gedaan in onze jeugdcultuur. Samen met Henry en Marco deed ik een door mijzelf gecomponeerd a capella nummer ‘Ik heb de balen aan school, yeah, yeah’. We noemden ons de Spencers en droegen lang voor de Easy Tune zijn intrede deed toepasselijk spencers. We werden tweede. Een dansact van twee lieftallige meisjes was ons voor en we vingen zowaar weer tien gulden de man.

Nu had ik rond deze leeftijd nog geen benul van sex & drugs & rock & roll. Mijn sex was beperkt tot die ene middag met Monique, dat we samen ontbloot op elkaar lagen en verder niets. Rock & roll was Vader Abraham & de Smurfen, André van Duin en de Pussycat elpees van mijn vader. De drugs was Shandy (spreek uit sjendie).

Sjendie was dé heavy drink voor ons kinders. Met die tien gulden die ik won voor mijn smurfenkostuum kon ik maar liefst zes flesjes kopen. Sjendie mocht namelijk van onze ouders omdat er maar een miniem percentage aan alcohol inzat. Er zat echter wel een boel schuim op dus voor ons leek het net bier. Een aantal jaren daarvoor was Snor op de markt gekomen. Een cola-achtig drankje dat ook een grote schuimkraag had en bij opdrinken een snor van schuim onder je neus achterliet. Ook bijna bier. Snor werd echter niet de grote hit op de markt en toen kwam dus Sjendie.

Op de woensdagmiddagkinderfeestjes werd het langzamerhand geïntroduceerd en in drie maanden tijd was het dé drug voor iedere lagere scholier. Op de verjaardag van mijn neef toen ik hopeloos verliefd was op Astrid en zij niet op mij, heb ik voor het eerst mijn verdriet verdronken en ben bezopen geworden van Sjendie. Ik heb staan kotsen, moet waarschijnlijk de dag erna mijn eerste kater hebben gehad en heb sindsdien geen druppel meer op van het spul.

Mijn neefjes hebben nu de magische leeftijd bereikt dat ook zij naar dit soort feesten gaan. Met carnaval hadden ze onze oude smurfenkostuums aan die mijn moeder zorgvuldig had bewaard. Alles komt namelijk ooit terug. Alleen is Vader Abraham zijn zeven zonen voorgoed kwijt en kan hij de mosterd niet meer vinden. De Smurfen hebben een housebeat gekregen en Sjendie kennen mijn neefjes niet. Ze drinken cola en vreten M&M’s alsof het pillen zijn. Vroeger heette dat Treets en draaiden we Meat Loaf, Cheap Trick en The Village People. De tijden veranderen en toen ik laatst in voetbalkantine Sjendie tegenkwam en het in een vlaag van sentiment opdronk, bleek het niet te zuipen.