De dolle dwaze dagen

Met het verstrijken van de jaren wordt ook ik een stukje serieuzer. De tijd van doelloos tegen alles aantrappen moet ik misschien toch maar achter me laten om mijn zilvervloot te verzilveren. De uitzet moet bij elkaar worden gesprokkeld en daarvoor is een dagje Ikea met de vriendin onvermijdelijk. Het is niet meer brallen aan de bar over hoe de wereldvrede volgens jou tot stand moet komen. Nee, het is nadenken over welke kleur gordijnen het best passen bij de bank en of dat bijzettafeltje er dan nog wel bij kan. Vandaar dat ik het afgelopen weekend om half acht naast mijn bed stond om naar de Bijenkorf te gaan voor ‘de drie dwaze dagen’. Ze hadden namelijk de gordijnen die zij zo leuk vond in de aanbieding. “Scheelt toch honderd gulden”, deelde ze me mee, “maar we moeten er wel op tijd bij zijn”.

Zaterdagochtend vroeg opstaan deed ik geloof ik voor het laatst toen ik nog een krantenwijk had, wat toch minstens tien jaar geleden moet zijn geweest. Natuurlijk waren we de nacht ervoor niet tijdig naar bed gegaan, we hadden immers genoeg karakter. Voor de gelegenheid had ik aantal bekers drinkontbijt in huis gehaald om in die vroege ochtend tijd te besparen. Konden we toch nog iets langer blijven liggen. Het slaap moesten we echter nog uit onze ogen wrijven toen we om half negen voor de deur stonden.

We waren een van de eersten en ik merkte nog vrolijk op “dat je zult zien dat het helemaal niet druk wordt”. Mijn woorden hadden amper mijn mond verlaten of achter ons werd de mensenmassa groter en zwarter. Veel beteuterde gezichten van mensen die moesten ondervinden dat ze iets te laat uit de veren waren gekomen en misschien wel hun koopobject van die dag zouden mislopen.

Voor ons stond een wat kleinere dame op leeftijd en eenmaal in gesprek met elkaar gekomen -je kweekt toch een band met elkaar zo wachtend voor een winkeldeur- bleek dat ze al twee dagen achtereen hier stond te wachten om als het negen uur is naar binnen te stormen en te graaien in de bakken. Ze was ons van dienst door te vertellen hoe we het snelst op de afdeling konden komen waar de gordijnen lagen. “Dan moet je hier rechtsaf, of nee, je moet hier rechtdoor en dan is het op de tweede verdieping gelijk rechts”. Ze wist er ook nog bij te vertellen dat de deuren aan de andere kant van het gebouw ook op dezelfde tijd geopend zouden worden, maar omdat die zogezegd verkeerd opengaan stond ze aan deze zijde van het pand geïnstalleerd. Naast me stond een vrouw te vertellen aan haar vriendinnen in welke volgorde ze haar boodschappen ging doen. Ze wist namelijk precies welke dingen het hardst gingen lopen.

Om klokslag negen uur was het dan zover. De deuren gingen open en als gekken stormden we met z’n vijfhonderden het pand in. Rechtdoor de roltrap op en bij de tweede verdieping gelijk rechts. De bak met gordijnen hadden we al snel gevonden en er was al iemand aan het graaien naar wat voor het raam van mijn vriendins flatje moest komen. Eenmaal in het bezit van het textiel rekenden we af en gingen eens rustig kijken naar alle gekheid die inmiddels was losgebarsten in de winkel.

Oma’s vergezeld van hun echtgenoten klommen op de kinderspeelgoedafdeling over elkaar heen om toch maar die tickle-me-ernie te bemachtigen. Op de intercom was er een live verslag van een man die constant aan het orakelen was over de aanbiedingen die we die dag allemaal hadden. Ik had wel eens wat gezien op televisie over hoe het er in Engeland aan toe ging en hier werden al die beelden omgezet in harde actie. Dit was poëzie, rock & roll en literatuur. Lachen, gieren en brullen om mensen die graaien naar de laatste badstofpyama omdat deze vandaag bijna de helft goedkoper is.

Op het moment dat het ons allemaal iets te benauwd werd tussen deze koopgrage mensen, besloten we een bakje koffie te gaan halen in het restaurant. Van daar uit had je een prachtig overzicht en kon je het rustig van een afstandje bekijken. Na een klein uur was de lol er wel zo’n beetje vanaf. De leukste beelden zie je toch in het eerste half uur en sensationeler als de dames die bh’s uit elkaars handen grissen zou het voor mij toch niet meer worden.

Huiswaarts zouden we gaan om te kijken of de gordijnen wel pasten bij het bankstel toen mijn vriendin voorstelde om nog even te kijken op de tweede verdieping of er nog exemplaren lagen. Dat hadden we achteraf gezien dus niet moeten doen. Eenmaal aangekomen bij onze aanbieding bleek de hele bak nog vol te liggen en kwamen we tot de pijnlijke ontdekking dat we nog twee uur langer in bed hadden kunnen blijven liggen.