Ellen

Het is pak ‘m beet tien jaar geleden dat ik Ellen ontmoette op Paaspop. Een leuk, lieftallig, klein meisje dat aardig snel impressed was van mijn gladde praatjes. Toen werkten ze nog. Afijn, het was allemaal gezellig en op het Virusfestival in Eindhoven hebben we het feestje compleet gemaakt met een avontuurtje in de belendende struiken. Het stikte die dag van de muggen, maar ik was in een onoverwinnelijke bui en dacht op de een of andere manier dat deze insecten me op deze glorieuze dag niet zouden bijten. Dat ze dat wel deden bleek de volgende dag toen ik helemaal onder de bulten richting Frankrijk toog. De hele vakantie riep ik: “Je n’ai pas de sida. C’est boutons de moustiques” (Ik heb geen Aids, dat zijn muggebulten).

Na het avontuur in de Eindhovense wildernis was Ellen voor mij natuurlijk een gepasseerd station. Weer een kruisje naast mijn bed, een cirkeltje in mijn agenda, maar elkaar later nog zien ho maar! Dat zoiets niet zo makkelijk ging bleek wel toen ik datzelfde jaar naar Pinkpop toog voor een fijn muziekje en een leuk meisje. Net toen ik mijn gladde praatjes verkocht aan een blondine genaamd Tanja, kwam Ellen als een duveltje uit een doosje in beeld. Daar gingen mijn avonturen in de tent met Tanja. Voordeel was wel dat ik nu Ellen als slaapje had, maar echt blij was ik er niet mee. 60.000 man en ik kom haar tegen! Een maand later op Parkpop hetzelfde verhaal. Dacht ik anoniem te kunnen manoeuvreren tussen 300.000 mensen staat Ellen wederom voor mijn neus op het moment dat ik de roodharige Gwennie bijna de mijne mocht noemen! Het moge duidelijk zijn dat ik het Eindhovense bos aardig vervloekte op dat moment.

Vriend Menno keek het alle keren met een grote grijns op zijn bek aan. Hij had de tijd van zijn leven en vond het maar al te leuk dat mijn eenmalige avontuurtje me achtervolgde op elk festival. Hij stelde voor om een soort van Ellen-alarm in te voeren. Wanneer hij haar in het vizier zou krijgen, zou hij zijn linkerarm boven zijn hoofd rondzwaaien en met zijn rechterarm voor de mond maakte hij het geluid van een indiaan die al masturberend klaarkwam. Dat moest toch duidelijk zijn. Drie jaar later op rock Werchter (in België notabene) maakte hij ineens die bewegingen. En ja hoor, tussen 70.000 man had Ellen me weer weten te vinden.

Afgelopen weekend zat ik lekker met Menno voor de buis te kijken naar de Pinkpopregistratie op televisie. Biertje in de hand, jointje erbij en net doen alsof je op een grasveld ligt. We hadden natuurlijk ook kunnen gaan, maar het programma had niet de aansprekende namen om ruim honderd piek voor neer te leggen. Tijdens het optreden van The Hives, inmiddels was het half twaalf en hadden we een Grolsch bijzettafeltje de man verdiend, sprong hij ineens op van zijn stoel en maakte gebaren die mij bekend stonden als het Ellen-alarm. Lang niet gehoord dacht ik nog. Als een dolle stond hij voor de buis te springen en wees naar een meisje op de eerste rij. Ik was verbijsterd en op slag nuchter bij het aanzien van Ellen. Het ergste van alles is dat ze bloedmooi geworden is...