Een Stray Cat

Omdat ik ooit op zesjarige leeftijd een trommel van mijn ouders had gekregen, waarschijnlijk voor mijn zesde verjaardag, mocht ik de drummer Slim Jim Phantom zijn. Jan en Henrie hadden beiden een gitaar en als Henrie zijn exemplaar rechtop op een stoel zette, was het net een contrabas. Jan was hiermee automatisch de zanger geworden en met grote ambitie repeteerden we op onze kamers ons repertoire want de week erop zouden we ons eerste optreden hebben in de klas. De Stray Cats was onze eerste keuze, aangezien deze stoer ogende kerels sterk overeen kwamen met het beeld van wat we later wilden worden.

Onze playbackact was uiteraard een groot succes. De juffrouw was zo gecharmeerd van deze tienjarige rockers dat we van haar een tournee mochten doen langs alle klassen van de school. We begonnen in de kleuterklas waar we matig werden ontvangen. Onze act was waarschijnlijk te volwassen voor deze blaagjes en dat bleek ook wel toen we onze tour vervolgden. Hoe hoger de klassen waar we in optraden, hoe groter het succes was. In de zesde klas aanbeland kregen we het idee voor een echt concert. Ik bedoel, een nummertje playbacken kan iedereen, maar een heel optreden dat was andere koek. Zodoende besloten we de hele elpee in te studeren. We maakten posters die we overal op lantaarnpalen plakten en in een mum van tijd was het overal bekend dat de Stray Cats in de Nieuwstraat bij Henrie thuis zouden optreden. Dit alles voor het luttele bedrag van een gulden. Uiteraard was dit inclusief een glaasje ranja.

Voor mijn tiende verjaardag had ik een provisorisch lichtorgeltje gekregen dat die woensdagmiddag dienst deed als spectaculaire lichtshow. Het concert was vooraf al bijna uitverkocht en nadat de laatste stoelen bezet werden door de buurjongetjes van Henrie was ons optreden voor aanvang al een hit. Het concert duurde welgeteld negenendertig minuten en achtentwintig seconden, wat ik pas later ontdekte toen ik enkele jaren geleden de ceedee kocht. Ons optreden werd onderbroken door een kleine pauze om de elpee, die van Jan was, om te draaien.

De keerzijde van ons succes kwam al de volgende dag. Uit pure kift was Addi met een paar vrienden ook een band begonnen om ons de loef af te steken. Helaas voor Addi koos hij de verkeerde band, maar voor ons de Stray Cats, waren de Shadows geduchte concurrenten.
Natuurlijk hadden wij een mijlenverre voorsprong op deze amateurs die hun nummers vertolkten met een tennisracket in de hand. Wij hadden echte gitaren. Desalniettemin zagen we de vriendinnetjes die we hadden opgedaan na onze succesvolle tour, sterk naar de Shadows lonken. Dit konden we niet laten gebeuren.

Ons eerste wapenfeit was een heuse dreigbrief gericht aan de moeder van Addie. Als haar zoon niet snel op zou houden met zijn act, zou deze nog wel eens wat beleven. Was getekend de Stray Cats. We kregen geen antwoord op ons dreigement en zagen ons genoodzaakt nog harder toe te slaan. In eerste instantie wilden we dat letterlijk gaan doen maar al snel kwam het idee om een nieuw concert te geven, echter ditmaal veel spectaculairder dan het vorige.

Zodoende kwam het dat bij het tweede en laatste optreden van de Stray Cats, ditmaal in mijn huis, ook danseressen aanwezig waren en u mag drie keer raden wie dat waren. Daar ging het fout met onze carrière. We waren gezwicht voor onze vriendinnetjes die ook een deel eisten van onze glamour. Weliswaar was het wederom een uitverkocht huis waar we voor speelden, maar er waren zoveel wrijvingen tussen de band en de danseressen dat niemand na afloop echt blij was. Ik in het bijzonder niet. Want onderschat een playbackende drummer niet. Als drummer moet je wel slaan, maar niet op de trommel. Anders hoor je het. Ik sloeg die middag bij het één na laatste nummer iets te hard en mepte een gat in mijn vel. Met die slag was ook de carrière van mij als Stray Cat voorbij.

Ik heb de trommel laatst nog gevonden bij mijn ouders thuis en even dacht ik aan een reünie. Nog een keer optreden om een grote financiële slag mee te slaan. Maar ja, wie zou er moeten komen kijken?