Nee

Voor alles hadden we oplossing die ellenlange avonden aan de bar. Wereldproblemen waren in een slok opgelost en niet alleen omdat Vader Abraham erover zong in zijn ‘kleine café aan de haven'. Van complotheorieën tot de wereldvrede; de meest geweldige ideeën werden geopperd aan de bar en het kenmerkende van allemaal was dat ze nooit uitgevoerd werden. Emiel suggereerde dat Amerika nooit bestaan heeft en hij memoreerde aan het feit dat de Mensjewieken en de Bolsjewieken toentertijd flinke ruzie hadden. Uit die ruzie waren volgens hem de Verenigde Staten ontstaan. Het lag schijnbaar achter de Oeral en ook de mens was according to Emiel niet op de maan geland. Allemaal special effects zei hij.

Kees kwam ooit met het idee om versleten gympies op de markt te brengen. Na zijn betoog te hebben aangehoord, konden wij ook niets anders dan concluderen dat het een gat in de markt was. Hoe vaak baalde je immers niet dat je gymschoenen hagelwit waren en iedereen vroeg of je nieuwe schoenen had. En hoe vaak deed je met pijn in hart afstand van die versleten exemplaren die weer en wind, festivals en trektochten had overleefd. Het was niet meer dan logisch dat als je sneakers op de markt zou brengen die een superieure kwaliteit verenigen met het uiterlijk van schoenen die van voor de eerste wereldoorlog waren, dat je dan rustig aan de bar kon gaan zitten om het geld binnen te zien stromen. Tot een prototype is Kees nooit gekomen maar telkens als hij nieuwe All Stars koopt begint hij er weer over.

Mijn idee om nee te gaan verkopen op de vrijmarkt in Amsterdam is het enige plan dat we ooit hebben uitgevoerd. Begonnen als een leuke gedachtenspinsel die iedere Koninginnedag werd geopperd, moest het er ook een keer van komen. Het was te leuk om niet te doen.

We zouden met een man of vijf een leuk stekje uitzoeken. Ieder moest één of twee kratten bier meenemen, afhankelijk van zijn dorst. We zouden boven ons kraampje in grote letters schrijven: wij verkopen nee voor een gulden. Vraag het en we hebben het niet. Met een beetje mazzel zouden we ons bier terugverdienen middels mensen die de grap konden waarderen. Mochten we geen enkele gulden binnenhalen was er nog niets aan de hand want we waren verzekerd van een leuke dag met Bacchus als onze sidekick.

Zo gezegd, zo gedaan. Herman had nog wel een busje en Leo werd van ons vijven het meest in staat geacht dronken over de A2 te sjezen richting de grote stad. We konden ons nog net met onze kratten en kraam naast de V&D in de Kalverstraat installeren. Wij waren ingeklemd tussen een broer en zus die het afgedankte speelgoed verkochten en een tweetal dames die hun kledingvoorraad liever verkochten dan het ergens in Afrika te laten aantrekken door uitgehongerde negertjes. Het duurde minstens een krat voor mensen ons opmerkten. Nadat zowat iedereen zonder enige interesse tonend, onze lege kraam was gepasseerd begon Leo aangemoedigd door de drank zijn marskramerverhaaltje te houden. “Ja, dames en heren komt allen hier. Wij verkopen nee voor het luttele bedrag van één gulden. Vraag het en we hebben het niet”. Een vrouw snapte de grap nog niet echt en vroeg hoe het dan werkte. “Nou mevrouwtje”, zei Leo, “wat wil u graag hebben om vanavond mee naar huis te nemen?” De dame keek nog steeds niet geheel alles begrijpend Leo aan en mompelde iets van koelkast. “Helaas mevrouw, dat hebben we niet. Ik moet u helaas nee verkopen. Da’s dan een gulden alstublieft”. In eerste instantie weigerde ze te betalen maar de omstanders die we inmiddels hadden aangetrokken spoorden haar aan toch te betalen. Het stond immers in koeieletters geschreven dat we nee verkochten voor een gulden.

Vanaf dat moment gingen we als een speer. Mensen vroegen van alles. Van handtekeningen van Michael Jackson tot wegwerpslipjes van Sloggie. Telkens moesten we nee verkopen voor een gulden. We waren ons al rijk aan het rekenen. Binnen nu en een uur zouden we het bier al terugverdiend hebben, een uur later de benzine en de rest van de dag zou pure winst zijn.

Opeens stond er voor onze kraam de vrouw van mijn dromen. Gekleed in een weinig verhullend topje met haar lange manen wapperend in de wind. The ultimate wet dream. Welke droomvrouw je ook thuis zou hebben zitten, je zou haar zo inruilen voor deze ‘hard body’ die nu voor onze kraam stond. Ze bukte zich op een dusdanige wijze voorover dat je het Brusselse kant rond haar decolleté kon zien stralen. Met de meest zwoele stem vroeg ze aan Leo: “Hebben jullie ook leuke mannetjes met een brilletje en een kuif, die ik zou kunnen meenemen voor een wilde avond sex. Die ik dan alle hoeken van de kamer kan laten zien?” Waarbij ze uiteraard haar meest verleidelijke blik mijn kant opwierp. “Nee”, antwoordde Leo, die ik op dat moment iets te grappig vond. “Dat is dan een gulden alstublieft”. De vrouw van mijn dromen mompelde nog iets van jammer, betaalde een gulden en liep weg uit de straat de horizon in.

Als je zo’n grap maakt dan moet je het goed doen en dus niet omkijken. Ik hoopte dat de vrouw daar niet erg sterk in was want als ze had omgekeken was ik haar als een speer achterna gerend. Helaas voor mij had ze wel de humor. Wat wil je, het was de vrouw van mijn dromen. Ze liep de hoek en verdween vervolgens voor altijd uit mijn leven.