Eurodisney

Pa van Hooft is een echte sjacheraar. Tot ergernis van de hele familie probeert hij bij elke aankoop die hij tracht te plegen een fikse korting te krijgen op het bedrag dat betaald moet worden. Wanneer een firma zoals de Harense Smid een laagste prijsgarantie geeft schuimt hij twee weken lang stad en land af om hetzelfde artikel goedkoper aan te treffen en het verschil in bedrag terug te eisen bij de winkel in Hintham. Hij zou natuurlijk ook gewoon gelijk op zoek kunnen gaan naar het goedkoopste exemplaar en die aanschaffen, maar reken maar dat hij er genoegen in schept om telkenmale terug te keren bij de Harense smid om weer wat geld op te halen.

Het bontst heeft hij het wel gemaakt toen hij een tiental jaren geleden zijn eerste Renault aanschafte. Jarenlang reed hij in Mitsubushi’s en andere Japanners en nu achtte hij de tijd rijp om een Europese auto te rijden. Hij trof het niet echt want op het moment dat de Megane geleverd zou worden gingen de arbeiders van de Renaultfabriek in staking. Hij kon zolang rond rijden in een exemplaar van de garage en toen zijn auto klaar was om mee weg te rijden bleek Renault een actie te hebben gelanceerd waarbij je bij aanschaf van een Megane een lang weekend gratis naar Eurodisney mocht. Dat kon de heer van Hooft natuurlijk niet onopgemerkt aan zich voorbij laten gaan en hij vroeg de meneer van de garage waar zijn kaartjes voor het park van Mickey en Donald dan wel niet bleven. De man antwoordde daarop dat zoiets niet mogelijk was omdat de Renault door mijn vader was aangeschaft voor de actie was gaan lopen. Pa ging maar eens even sjacheren en na een klein kwartiertje had ie het voor elkaar hoor. Hij kon naar Eurodisney voor het bedrag dat de Renaultgarage moest neerleggen. Dit bedrag was natuurlijk een stuk lager dan de werkelijke entreeprijs met drie overnachtingen. Hij had het dan wel niet voor niks gekregen, maar hij kon toch mooi met een fikse korting naar het nieuwste attractiepark in Parijs. Was de actie bedoeld voor vier personen, Wim van Hooft had gelijk geregeld dat we met z’n achten er naar toe konden. Aldus kon ook de schoonfamilie van mijn broer mee en gingen we een fijn weekend tegemoet.

Nu was Eurodisney in het eerste jaar niet echt het topattractiepark wat het nu is. Het was voor het eerst dat Amerikanen een poging waagden op amusementsgebied in Europa en ze hadden geen rekening gehouden met de leefpatronen van ons Europeanen. Zo was het verboden om etenswaar van buiten het park mee naar binnen te nemen. Voor Nederlanders was dit natuurlijk de grootste ramp die men zich kan voorstellen, zeker als je bekijkt hoeveel koelboxen mensen meesleuren naar een dagje Efteling. Nu mag pa dan wel de sjacheraar zijn, mijn moeder is de ware rebel in de familie die dan ook besloot zich niet aan deze regel te houden. Zodoende kwam het dat wij ergens in 1991 met acht mensen voor drie dagen naar Eurodisney in Parijs gingen. Deze acht mensen betaalden hiervoor dankzij bemiddeling van mijn vader het luttele bedrag van honderd gulden per persoon. Mijn moeder had vervolgens voor het proviand gezorgd en in de kofferbak van de nieuwe Renault Megane bevond zich een koffer vol met krentenbollen. Men dacht daar bij Disney toch niet dat wij voor dat dure eten in het park gingen betalen? Als we die krentenbollen het hotel ingesmokkeld kregen dan lukte het vast ook wel ze in de rij bij de achtbaan te verorberen.

Eigenlijk vielen de prijzen van eten in het attractiepark best mee. Voor iets meer dan een tientje had je een frietje met hamburger en cola. Ik was allang blij dat ik niet het hele weekend veroordeeld was tot het eten van krentenbollen. Het weekend was zelfs zo leuk dat we ze haast vergeten waren, tot mijn moeder bij de grensovergang bij Hazeldonk iedereen kotsneigingen bezorgde toen ze vroeg: wil er iemand nog een krentenbol? Nog steeds als ik voorbij een bakker loop en ik zie een krentenbol liggen, dan moet ik aan Mickey Mouse denken. Sterker nog, andersom geldt dat dus ook.