Doe Maar

Het jaar was 1983. Zesde klas lagere school en op het schoolplein liepen de meisjes te huilen. Wendy en Saskia waren lichtelijk aan het sniffen, Andrea moest een traan onderdrukken en vooral Vera was ontroostbaar. Doe Maar was uit elkaar en het vrouwelijk deel der natie was hard getroffen. Wij jongens stonden op onze vaste plek, bij de voorloper van de wipkip, sloegen het gade en dachten: net goed. Dat zal ze leren.

Niemand van de jongens die ook maar enige vorm van medelijden met de aanstormende pubers had, want hier hadden we lang op gewacht. Bijna twee jaar lang waren we geterroriseerd door buttons op jasjes, zweetbandjes om polsen en posters in Hitkrant en Popfoto. Geen dag ging er voorbij of je kreeg de koppen van Henny en Ernst in beeld. Over de muziek werd niet gepraat en omdat de meeste meisjes Doe Maar leuk vonden vanwege de aantrekkelijkheid van de twee frontmannen waren wij jongens uiteraard niet de grootste fans van de band.
Wij waren voor Het Goede Doel.

Ik persoonlijk heb erg geleden onder de mediaterreur die me toendertijd overviel. Getekend voor het leven ben ik sindsdien, al is het alleen maar omdat Andrea geen verkering met me wilde. Ze wilde namelijk wachten op Henny.

Het jaar is 2000. Doe Maar is weer bij elkaar en ik heb kaartjes voor een van de try-out concerten weten te bemachtigen. Ik gun de heren de rehabilitatie omdat ik in de loop der tijd mijn haatgevoelens heb zien verdwijnen en ik nu wel durf toe te geven dat ik ze toendertijd goed vond. De meisjes gaven in die tijd blijk van hun eerste kalverliefde en wat ik had was gewoon kalverjaloezie. Inmiddels weet ik ook wel dat Andrea niet met we wilde lopen ook al was Henny er niet geweest. Maar had dat dan op z’n minst gezegd, denk ik dan.

Om het concert in een woord samen te vatten is simpel: vet. Of gaaf, wat je wil. De gevoelens die ik had zijn echter niet zo makkelijk weer te geven. Emotioneel is het een hele brok om te verwerken. Zeker als je vriendin ineens die verliefde blik weer in haar ogen heeft. Die blik is er niet vanwege jou.

Eigenlijk zijn het gewoon de Beatles. Twee songschrijvers die hits uitpoepen alsof het niks is. En als Henny en Ernst, John en Paul zijn, dan is Jan Hendriks toch wel de George Harrison van Doe Maar. Die mocht op iedere elpee een liedje leveren en zingen. Op het nieuwe album mag hij de kater bezingen.

Het is de enige band die bij elkaar kon komen in Nederland. Natuurlijk zullen Toontje Lager, Het Goede Doel en Noodweer ook proberen een centje te slaan uit een reünie, maar mooi niet dat ze zestien keer Ahoy uitverkopen. Nee, Erik Mesie is niet meer de swingking die hij ooit dacht te zijn.

Het hele repertoire passeert de revue. Nachtzuster, 1 nacht alleen, de laatste keer en Belle Helene. Het enige wat ontbreekt is Nederwiet, maar waar je het toen nog zong en niet wist waar het over ging, loop je nu de joints door te geven aan je vrienden. De alcohol vloeit rijkelijk en als je na afloop van het concert echt even bij moet komen pak je in het centrum van Brussel nog echte Belgische patatten mee. Vet dus, met een of andere Andalusie-saus.

De terugweg wordt aanvaard en ergens buiten Brussel begint het allemaal bij mij te draaien. Teveel bier, teveel drugs en dat frietje is de druppel die de kotsemmer doet overlopen. Het liefst wil je de deur opengooien maar dat lukt sowieso niet omdat er een kinderslot op zit. Dan maar het raampje opendraaien en als een puber hang je op de snelweg Brussel-Antwerpen uit het raam om een avondje Doe Maar uit te kotsen.

En daarmee is de cirkel rond. Alle aspecten van 16 jaar geleden zijn aan je voorbijgegaan. Je vriendin die weer verliefd is op Henny, jij die wederom jaloers bent op meneer Vrienten en als de eerste de beste adolescent geef je de tot je genomen consumpties terug aan de Belgen. En terwijl je hoopt dat je bril niet van je hoofd valt als je uit het raam hangt, denk je aan de woorden die Doe Maar die avond zong: Oké, doe mij er dan maar twee, want met die ene kom ik er niet mee. Had het maar bij die ene gelaten.