Ons moeder

Mijn moedertje, drieenzestig sinds oktober, is er eentje van de vergeetachtige soort. Al sinds jaar en dag spreekt ze me minstens tweemaal in de week aan de met de namen van broers Hans en Pim. Aanstekers is ze na twee sjekkies draaien kwijt dus toen ik vorig jaar eens origineel voor de dag wilde komen op haar verjaardag, gaf ik haar een Zippo cadeau. Zo’n mooie elegante damesuitvoering en omdat ik er geen gras over liet groeien voegde ik er vloeistof, vuursteentjes en een extra lont aan toe. Dit alles onder het motto: een wegwerpaansteker verlies je uit het oog maar een Zippo wil je niet kwijt raken.

Mijn cadeau is ze inderdaad niet verloren. Nog steeds glinstert het goud je toe vanaf de schoorsteenmantel want daar staat de aansteker al sinds vorig jaar oktober onaangeroerd. Geef je eens een keer wat anders dan de jaarlijkse bloemen met bonbons, durft ze het niet te gebruiken. Bang dat ze het mooie presentje verliest en me vervolgens niet meer onder ogen kan komen.

Ooit wil ze het wel gebruiken hoor. Op een bruiloft of zo. Staat lekker sjiek want mijn moeder vindt nog steeds dat je op een bruiloft netjes voor de dag moet komen. Ze rookt daar dan ook geen shag. Dat vindt ze ordinair en dan schakelt ze over op Caballero zonder filter. Sinds mijn cadeautje wil ze die dus aansteken met haar Zippo. Alleen zijn er het afgelopen jaar geen feesten geweest en het eerstkomende echtpaar dat besluit zich in de echt te verbinden zal ik zijn met mijn vriendin. Dat plan blijft echter, hoop ik, nog een hele tijd in de koelkast. Maar dit dus om de vergeetachtigheid van mijn moedertje te illustreren als inleiding tot haar grote heldendaad.

Telkens als het wassende water weer de uiterwaarden tart en de dijken nauwlettend in de gaten worden gehouden, begint mijn moeder weer over haar grote avontuur van de evacuatie van de Bommelerwaard.
Enkele jaren geleden was het water bezig aan een opmars die zijn weerga niet kende. Dijken dreigden door te breken, het grondwater liep al bijna uit de kelders toen de commissaris van de koningin in Gelderland, Jan Terlouw, besloot tot een algehele evacuatie van mijn geboortestreek. De ramp zou anders niet te overzien zijn en mijn ouders sjouwden de meubels naar boven, hoopten dat de parketvloer het zou overleven en ‘vluchtten’ naar veiliger oorden. De dag erna kwam ons moeder tot de ontdekking dat de jurk voor het bruiloftsfeest van dat weekend was vergeten. Probleem was dus ook dat niemand meer het geëvacueerde gebied in mocht.

Ma van Hooft, niet voor één gat te vangen, toog alsnog naar haar woonplaats in de hoop een oplossing te vinden voor het probleem dat was ontstaan door haar vergeetachtigheid. Aldaar aangekomen bleek dat er met geen mogelijkheid in het rampgebied was te geraken. Gelukkig was daar de baas van haar interieur verzorgend werk. Voorzien van een speciaal pasje mocht hij wel de brug over om te checken hoe het met het bedrijf stond. Nadat mijn moeder het probleem had uitgelegd gingen ze gezamenlijk over op plan B: de kofferbak. Als een volleerd smokkelaarster is ze bij haar baas achter in de auto gaan liggen om toch maar de jurk voor de bruiloft te bemachtigen.

Niemand die haar gezien heeft en op de bruiloft was ze een echt dametje met haar jurk. Sinds die dag volgt ze het nieuws over mogelijke dijkdoorbraken met meer dan normale belangstelling. Telkens mogen we haar verhaal weer aanhoren en we zijn benieuwd waarvoor ze dit keer in de kofferbak gaat liggen om iets op te halen wat ze vergeten is. Mijn Zippo?