Sportdrank

Sport en drank is een combinatie die eigenlijk uit den boze is. Na afloop van een wedstrijd is het niet kwalijk te nemen dat je een pilsje pakt om de overwinning te vieren. Of het verlies te verwerken. Wanneer je echter in de ochtend uit een kroeg rolt is het niet raadzaam om enkele uren later sportieve prestaties te verrichten. In de tijd dat ik nog in de horeca werkte, hadden we eens per jaar een volleybaltoernooi in Vlijmen. Het was een zogeheten recreantentoernooi waarbij families, kaartclubjes en andere punnik- en kantklosverenigingen elkaar bevochten aan het net. Het leek ons niet-sporters een leuke uitdaging om ons bij dat illustere gezelschap te voegen voor wat spierpijn en recreatief vermaak. In de jaren dat wij meededen aan het toernooi zijn we altijd ge‘indigd in de onderste regionen. Niet omdat we zo slecht waren maar eerder vanwege de alcohol in ons lichaam van de avond tevoren. Die was nog niet echt uitgewerkt.

Na afloop van het poetsen van bar, tafels en vloer was het rond de klok van drieën en hadden we nog een klein slaapmutsje verdiend. Dat ene drankje werd een groot gelag en pas tegen vijven riep een heldere geest dat we de volgende ochtend present moesten zijn voor het volleybaltoernooi. Sommigen trokken hun conclusies en gingen op bed aan om toch nog wat slapen te krijgen. Anderen trokken de conclusie dat we nu toch eenmaal brak waren en net zo goed konden doordrinken en een avondje slaap overslaan.

Op het terrein aangekomen keken de tegenstanders ons met een vreemde blik aan. Allemaal waren ze gehuld in een passende outfit opdat ze te onderscheiden waren voor mogelijke tegenstanders en wij waren gehuld in de t-shirts die die ochtend boven op de plank van de klerenkast lagen. Sommigen onder ons waren zelfs een korte broek en het juiste schoeisel vergeten maar aangezien het ons niet leek te deren namen de tegenstanders dat voor lief.

Bij het eerste partijtje was het duidelijk dat we er nog in moesten komen. Bij de setstanden tweemaal 15-0 verlegden we onze ambities en besloten te gaan voor een punt in plaats van een set. De tweede opponent nam ons aandachtig in zich op voor aanvang van de wedstrijd en riep verbaasd: “Jullie zijn dronken!” Waarop wij niets anders konden doen dan volmondig ja knikken en op jacht te gaan naar het ene punt. Wederom verloren we met twee keer 15-0.

Aan het eind van de dag waren we op de vijftiende plaats geëindigd. Omdat een tegenstander nog slechter gepresteerd had, waren wij met vier gescoorde punten op de één na laatste plaats beland. De dag erop werd een ieder van ons wakker met een dusdanige spierpijn dat we collectief besloten volgend jaar toch maar niet zoveel te drinken voor aanvang van de wedstrijd.

Dat drank meer kapot maakt dan je lief is heb ik vorig jaar ondervonden. Of moet ik zeggen dat geen drank meer kapot maakt dan je lief is? Ditmaal deed ik mee aan een voetbaltoernooitje dat georganiseerd was voor de verscheidene horecatenten van het theaterfestival in Den Bosch. Ook hier stond iedereen dronken op het veld maar sommige teams hadden zich professioneel voorzien van voetbalschoenen met noppen. Als overtreffende trap liepen er zelfs spelers rond in van stalen neuzen voorziene kisten. Zij die slechts gehuld waren in gymschoenen en sneakers zagen hier echter geen gevaar in omdat iedereen toch nog aardig wat drank in het lijf had. Immers, wat kon er nou gebeuren?

Laat er nou net de avond tevoren iemand op tijd naar bed zijn gegaan. Zo iemand die maar al te graag wil winnen en in tegenstelling tot de rest geen sloten met bier naar binnen heeft geladen. Zo eentje die bij mijn tweede balcontact ook een balcontact wilde maken maar echter kennismaakte met mijn enkelbanden. Het resultaat van dit alles was dat ik de rest van het festival niet heb kunnen werken en ik enkele weken met verrekte enkelbanden mocht voortstrompelen. Toen ik in die periode over straat liep en mensen mij vroegen wat ik mankeerde dan riep ik dat was van een potje voetballen. Ik zei niet dat het kwam omdat ik aangevallen werd door die ene speler die nuchter was. Eigenlijk is dat wel de moraal van het verhaal: geen drank maakt meer kapot dan je lief is.